Wiersze Śnieżynki

Po spotkaniu z twoim spojrzeniem
rozkojarzenie otoczyło mój świat.
Zachłannie szukam kolejnych okazji,
by dotrzeć do tego śmiesznego otępienia,
które sprawia dziwną przyjemność.

Noc uniemożliwia dalsze poszukiwania,
lecz otwiera inne, ukryte możliwości.
Jestem z tobą, choć o tym nie wiesz.
Jesteś tutaj, gdy zamykam oczy.
A ja otulam się tym twoim spojrzeniem.

Nastał nowy dzień, znów straciłam grunt.
Nie widzę już ani Twojego spojrzenia,
ani nie mogę się nim otulić we śnie.
Pozostaje mi wolna myśl i przestrzeń.
Ale znów przyjdzie noc, a to spojrzenie wróci.

03.03.2020r. 13:49

Jak mogłam? Nie wiem.
Pojawił się znikąd. Nie chciałam.
Teraz muszę go znosić.
Z jednej strony chciałabym znów poczuć ulgę.
Z drugiej? Jestem szczęśliwa.
Nie potrzebuję tej ulgi, bo ona oznacza pustkę.

23.01.2020 02:08

Nie rozumiem tych słów,
które układają się w dziwną pustkę.

Nie wierzę, choć słowa docierają.
Układają się w dziwne zdanie.

A ja nie chcę go przyswoić.
Bo to oznaczałoby prawdę.

Ale prawdę taką, z którą będę żyć.
A Ciebie już nie ma.
I tego w ogóle nie rozumiem!!!

Wiesz co to jest? Ta świadomość,
że zawsze mogę do Ciebie zadzwonić,
ale teraz już nie mogę.
Że czasem Ty dzwonisz.
Ale teraz już nie zadzwonisz.
Taka pustka.
Mówiłam, że płakać  nie będę.
A jednak tonę w tej powodzi smutku.
Prosiłam: dbaj o siebie.
A jednak teraz Cię nie ma.
I nie ma też myśli.
A myśl, że jesteś, była od zawsze.
Teraz Cię nie ma.
A ja nie wiem, jak to zrozumieć.
Bo dziwniejszych słów dawno już nie usłyszałam.
A Ciebie po prostu nie ma.
Nie ma naszego przyjaciela…

Z pasją przez szklane lustro oglądam świat.
A tam błyszczą się dwa diamenty.
A może to tylko cyrkonie?
Nie ważny jest skład tego tworu.
Istotny jest fakt, jak on na mnie wpływa.
A oddycham przez niego szybciej.
I marzę, by złapać te cyrkonie w dłoń.
Schować do kieszeni i cieszyć się.

Pojawiasz się w różnych osobach.
Przewijasz się w moich snach.
Lecz to Ty jesteś tym wyjątkiem.
Zawsze taki sam…
Zawsze powodujesz ten sam huragan.
Wątek idealny.

Szarość wszędzie panowała,
oczy przywyknęły do nudy.
Wszędzie ta nijakość.
Aż przydarzyło się coś,
co wstrząsnęło światem.
Bo Ty nie jesteś szary, nijaki.
Jesteś wyrazisty…
Konkretny kolor.
Jaki?
Mój ulubiony…
(02:54; 18.07.2018r.)

Uciekam.
Tam była kiedyś radość.
Miłość ukryta pod strzechą ze spódnicy.
Nic nie pokona czasu i tej bariery,
która wyrosła niczym grzyby po deszczu.
Jestem. Ale jakby mnie nie było.
Uciekam. Już mnie tu nie ma.
Jest coś.
Coś zostanie.
Może kiedyś do tego wrócę.
By odkopać ze starego mchu,
Odkurzyć z piasku naniesionego wiatrem.
Nic nie zostało.
Oprócz wspomnień.
Oprócz tego rozdygotanego serca,
Które pamięta,
Lecz ucieka gdzie cicho i bezpiecznie.

21.06.2016 00:33

Stoisz za ścianą chmur i blaskiem księżyca,
lecz nie to mnie tak boleśnie zachwyca.
Jesteś jakaś zjawą, widzeniem oka niemego.
Próbujesz sztuczek złudzenia swojego.
Uciekam, gonisz mnie wśród drzew i skał.
Czemuż ten horror trwał i trwał?
Nie chciałam strachu i bólu.
Tyle łez dla Ciebie, tyle trudu.
Może tylko się okłamuję i pragnę zostać trwale,
zamurować się we śnie, pozostać na skale?
Nie kryję swych oczu, twarzy i duszy.
Nie jesteś kimś, kogo widok mój skruszy.
Krzycząc o bólu, który nikogo nie interesuje,
zawzięcie między ludzi portrety przemalowuję.
Zapomniana, gdzieś tam w tłumie zawieruszona,
moja pamięć konkretnie ucieka… stłumiona.