Wiersze Śnieżynki

Z tego drzewa spadło jabłko.
Jedno, wiem, na pewno.
Niestety w ciemnościach
zgubiłam nawet drogę do niego.
Usiadłam przy wspomnieniach.
Ale jak cokolwiek pamiętać?
To nie moje wspomnienia.
Znajdę drogę do tej jabłoni,
wtedy okaże się czy to jedno
było jedyne czy to jabłoń wieloletnia.

Zastanawiam się,
jakby to było uciec w marzenia.
Pozostać przez chwilę w tym świecie
gdzie każdą cegiełkę budowałam
własnymi myślami.
jakby to było
gdyby to, co zawsze widuję w snach
pojawiło się rzeczywiście.
W snach brudne, zawodne.
W tym świecie prawdziwie czyste,
ułożone moimi myślami
kolorowane mymi uczuciami.

Poszłam na spacer.
Tym samym chodnikiem, co zawsze.
Przeszłam całkiem spory odcinek drogi.
Tylko, że tym razem, tuż przed powrotem do domu
Musiałam się zatrzymać..
A może wcale nie musiałam?

Nie musiałabym, gdybym nie zrobiła kroku w bok.
Ale ja zawsze wybieram niespokojne kroki.
Więc i ten nie był idealny.
Moja droga była prosta,
jednak musiałam ją delikatnie przekształcić.
A wtedy zatrzymałam się.

Patrzyłam na ten płotek, który stał na mojej nowej drodze.
nie wiem ile czasu upłynęło,
ale ja ciągle na niego patrzyłam.
Chciałam wejść na niego, stanąć dużo wyżej
i cieszyć się lepszym widokiem,
jednak nie wiedziałam jak mam tam wejść.

Nie było schodów.
Płotek stał sobie sam, bez żadnych ułatwień.
Obeszłam go dookoła, jednak okazało się,
że z drugiej strony nie wygląda już tak ciekawie.
Więc wróciłam na początek.

Delikatnie pogładziłam jego drewnianą strukturę.
W paru miejscach były nierówności,
musiałam uważać, żeby nie urazić się drzazgą.
Jednak dalej przy nim stałam i oglądałam.
W zasadzie patrząc, próbowałam nie myśleć.
W końcu rozsądek wziął górę nad instynktem.
Wróciłam na swoją dawną trasę spacerową.

Poszłam wprost do domu,
ciągle pamiętając o moim płotku,
którego za żadne skarby nie zrozumiem nigdy.
Jednak wracam do niego w trakcie spaceru,
tylko patrząc i podziwiając.

Może kiedyś zniknie z mojej drogi,
a może dobuduję do niego inne płotki
i razem stworzymy coś trwałego,
co będzie jedynie sympatycznym
elementem mojego życia?

Wtopiony w bursztyn na słonecznej plaży
spokojnie czuwa sobie mały komar.
On czy ona, nie wiem.
Stopione skrzydełka czekają na sygnał do lotu
który nigdy nie nadejdzie.
Dawno temu żywica uformowała odpowiednie dla siebie
ułożenie skrzydeł oraz całego owada.
Żywica nie pozwoli na jakikolwiek ruch.
A komar wciąż czeka.
Teraz już karmiony tylko swoimi marzeniami.
Marzenia bolą- niespełnione.
A komar boleśnie tkwi w jednym miejscu
bez jakiejkolwiek realnej możliwości.

Moje myśli gdzieś w głębinach zanurkowały.
Tylko tam znajdują czasami to, czego tak bardzo im brak.
Moje myśli zagrzebały głęboko jedną jedyną tęsknotę.
a ja nie pozwolę im zabrać na powierzchnię mych obaw.
Czasem, gdy jest późna noc,
gdy samotnie spędzając czas mam chwilę na zamyślenie
doszukuję się moich myśli.
One wtedy mkną tam, gdzie ja nie mogę.
Moje myśli znajdują w głębinie moich myśli to,
czego ja nie chcę mieć na powierzchni.
Czemu ukazać się nie pozwolę.
Kiedyś w głębinach zabraknie powietrza
lub innego składnika, który daje życie tej tęsknocie.
Wtedy pozbędę się na zawsze niechcianych myśli.